make donald great again

     Melania heeft slecht geslapen. Wezenloos zit ze, aan haar koffie nippend, voor zich uit te staren. Haar echtgenoot die straks voor de tweede keer wordt geïnaugureerd tot president van de United States, komt zuchtend aanschuiven aan de ontbijttafel in de eethoek van het triplex penthouse met zijn vijftig kamers, verspreid over drie verdiepingen in de Trump Tower, gelegen op de hoek van Fifth Avenue en 56th Street. 
Ze waren gisterenavond vroeg onder de wol gekropen. Het laatste wat Donald nog had gevraagd voor hij de nachtlampjes doofde was of ze nu echt die dwaze hoed zou opzetten.
'Natuurlijk', had de toekomstige First Lady geprikkeld geriposteerd, 'zeker nu de ontwerpers zich de naad uit de broek hebben moeten werken.' Officieel heet het dat zich voor de laatste pasbeurt van het hoofddeksel een pijnlijk incident had voorgedaan. Het prestigieuze accessoire zou bij levering nat en geplet in de verpakking afgegeven zijn, maar over de specifieke omstandigheid is verder, ook in de media, met geen woord gerept. Amper 4 dagen restten de gerenommeerde heren hoedenmakers Javits en Lippes om tijdig een nieuw exemplaar klaar te krijgen.

'Zoetje', probeert Donald, 'wil je nu echt dat potsierlijke hoofddeksel...'
'Zwijg', snauwt Melania haar echtgenoot toe, 'durf het niet nog één keer het onderwerp ter sprake te brengen. Zie maar dat ge voortmaakt, zodat we straks niet te laat aankomen in het Capitool. En nog iets: vergeet vooral niet de First Lady te kussen wanneer gij straks de zaal binnenkomt.' Waarop Melania Knauss Trump, geboren Melanija Knavs, zich naar de badkamer rept om zich op te maken voor de ceremonie.


     Voor de spiegel in de badkamer van het Witte Huis staat Donald Trump, 47e president van de VS, grimassen te trekken naar zichzelf, vol bewondering voor zijn golvend geföhnd hoofd en dubbele rij gave gebleachte tandjes. Hij mag zich fier op de borst kloppen voor zijn meer dan geslaagde rentrée naar the White House, intussen - wat vliedt de tijd toch snel - alweer een week geleden. Tot diep in de nacht heeft hij gisteren nogmaals met stijgend welbehagen de beelden herbekeken van zijn eerste werkdag in the Oval Office. Heeft hij niet heel het Huis van Afgevaardigden én het rechtsapparaat voor eens en altijd duidelijk gemaakt wie het thans in zijn land voor het zeggen heeft? Op zijn eerste werkdag immers heeft hij met zijn zwierige handtekening niet minder dan 100 executive orders uitgevaardigd, niet toevallig beginnend met gratieverlening voor een slordige 1500 moedige Capitoolbestormers, die voor hem hun leven hadden geriskeerd om de gestolen verkiezingen van '21 ongedaan te maken.  En heeft hij zijn voorganger niet pijnlijk geschoffeerd door de V.S. terug te trekken uit het Klimaatakkoord en de Wereldgezondheidsorganisatie, door een nationale energiecrisis uit te roepen die trouwens alleen nog kan opgelost worden mits het verhoogd aanboren van niet-hernieuwbare brandstoffen (waaronder clean coal, jawel!) ... én niet in het minst door de opstart van het Departement van Overheidsefficiëntie (DOGE) onder leiding van zijn vriend-voor-het-leven Elon Musk?
Toch is Donald slechts matig tevreden over de toelichting die hij gaf toen de verzamelde pers hem om uitleg vroeg bij enkele van zijn jongste presidentiële decreten. Melania heeft er hem al meerdere keren op gewezen: 'Zoetje, ge moet u beter voorbereiden, ge kraamt soms onzin uit. En dat ge dan van die pennen zit uit te delen om de aandacht af te leiden, denk maar niet dat ze die dwaze truc niet doorhebben.' Ze heeft ergens gelijk, maar ze moet niet zo hoog van de toren blazen, want wat ze hem bij zijn entrée in het Capitool voor het oog van al die gestelde lichamen gelapt heeft... Dáárom begon ze 's morgens plots over dat niet vergeten om de First Lady te kussen: ze wist het dat het hem niet zou lukken met dat vreselijk hoofddeksel! En waar waren haar ogen? Heeft iemand nog maar één ondeelbaar ogenblik haar ogen gezien tijdens zijn eedaflegging? Hij denkt het niet! Wat een provocatie! Nee, daar is het laatste woord nog niet over gezegd. 


     In the Oval Office gaat op de presidentiële werktafel een van de vele telefoons over. Het is een beveiligde lijn.
Xi Jinping? Weinig waarschijnlijk, want de Chinees láát zich liever opbellen... Kim Jong-Un, die for old times sake de vriendschapsbanden terug wil aanhalen? Met dat communistisch dikkertje is niets onmogelijk... Macron misschien, die zich de laatste tijd president van Europa waant?
'Met Trump.'
'Goedemorgen Donald. Met Vladimir. Bel ik niet ongelegen?'
'Nee nee, integendeel. Gij vraagt u natuurlijk af waar mijn plan blijft om het wapengekletter in de Donbas en omstreken te doen ophouden. Maar ik moet het u niet uitleggen wat een president allemaal aan zijn hoofd heeft hé.' Over Groenland, Europa en de NATO, de Ayatollahs... zou hij het kunnen hebben, maar beseft op tijd dat dit allemaal gevoelig ligt bij de Rus...
'En?', verbreekt zijn Russische collega de stilte.
'Wel, ik geloof dat het hoogtijd is dat wij een van deze dagen eens samenzitten, wij onder ons twee, zonder al die pottenkijkers.'
'Welke pottenkijkers, Donald?  Bedoelt gij Zelensky, Ursula van der Leyen, Macron...?' Donald meent nerveus vingergeroffel te horen aan de andere kant van de lijn.
'Wie anders! Zie, collega, we zitten al direct weer op dezelfde golflengte, teemt Trump en alhoewel het geen video call is trekt hij toch maar, gewoontegetrouw, zijn  MAGA-klak over het geföhnde hoofd en vervolgt: 'Kijk Vladimir, het is simpel. Van mij moogt gij al die bezette Oblasten, hoeveel waren het er ook al weer, vier, vijf, never mind... ge moogt ze allemaal hebben. Het enige dat ik in ruil wil is wat ginder bij Zelensky onder de grond zit: lithium, grafiet, kobalt..; enfin, heel de santeboutique... Want ge begrijpt, als ik mijn nek voor u uitsteek moet ik er ook wat aan overhouden hé.'
'Ja maar, gij gaat dan toch eerst dat koppig Oekraïnerke moeten overtuigen. Hoe denkt gij dat voor elkaar te krijgen?'
'Read my lips, het zal zó gefikst zijn! Ik maak hem wel wijs dat het een geweldige Win Win is voor alle partijen. Trouwens, die Oblasten in het Oosten, daar is toch alles kapot geschoten. Gij kent werkelijk geen maat, gij.'
'Ja ja, wrijf het er nog maar eens in. Maar euh, over iets anders gesproken, ik zag op Facebook een filmpje passeren waarop de kersverse Duitse Bondskanselier bij u op bezoek was. Voor mij niet gelaten, maar wat gij daar hebt verklaard, dat was toch fake hé', grinnikt Vladimir.
'Bijlange niet gij, ge moogt het gerust weten: die Duitse bonenstaak wou mij de levieten komen lezen, waarom het allemaal zo lang duurt terwijl ik toch had beloofd om na mijn inauguratie korte metten te maken met jullie wapengekletter. Ik heb hem dan maar de boutade verteld over die twee als gekken vechtende jongetjes (nvdr: Trump had weer eens een gratuite quote uit zijn mouw geschud: Sometimes you're better off letting them fight for a while and then pulling them apart). Vele maanden later, tijdens de Navo top in Den Haag, zou de nieuwe secretaris-generaal Rutte het nodig achten om, plat op de buik, terug te komen op Trumps prietpraat over dat pulling them apart en de Amerikaan aanspreken als de daddy  die wel zal bepalen wanneer de speeltijd voorbij is.
'Gij grapjas', meesmuilt Vladimir, die eigenlijk vooral geïnteresseerd is in de aangekondigde fors stijgende budgetten van de Westerse militaire alliantie en wil weten of dit betekent dat Trump de Amerikaanse wapenfabrieken binnenkort weer op volle toeren gaat laten draaien. Waarop Donald, in zijn typische laconieke stijl antwoordt: 'What I will do? You don't know ... but I think I know ... you will see,  maybe very soon...'

     Donald, die over de interne keuken van de Navo onder geen beding in zijn kaarten wil laten kijken, belooft dat hij straks zal terugbellen, want er zou een andere binnenkomende lijn. Een leugentje voor bestwil, want toen de Rus zonet een allusie maakte op de hernieuwde wapenwedloop schoot het Donald te binnen dat hij dringend een telefoontje moet plegen naar België, that shithole...
Weinige ogenblikken later gaat in een huiskamer in het overzeese Tongeren de telefoon over. De heer Claes, gewezen secretaris-generaal bij de Navo, is net terug van zijn ochtendwandeling met Vladimir, zijn stratier. (zie Fisherman's hut)
'Met Willy.'
'Ben ik ten huize Claes?'
'Jawel, met wie heb ik de eer?'
'Het is Donald hier, Trump...Ik stoor toch niet?'
In een ondeelbaar ogenblik waant Claes zich terug in de Headquarters in Evere. Zeg dat het niet waar is, gaat het door zijn hoofd. Zie, ze hebben mij nog allemaal nodig: Poetin, Trump... Straks krijg ik nog telefoon uit China...
'Of gij stoort? Maar mijne lieve man, bijlange niet! Zeg het eens', reageert Claes overmoedig.
'Ik weet niet of ik u ooit persoonlijk heb ontmoet, but it could be possible, I gess',  begint Donald op kousenvoeten, 'gij zijt toch ooit secretaris-generaal...', waarop Willy de Amerikaanse president bruusk onderbreekt: 'Heel zeker. Wat kan ik voor u betekenen, meneer de president? ' 
Willy durft op het hoofd van zijn Vladimir wedden dat het over de plannen van de Navo zal gaan. Heeft hij immers niet uit de entourage van Rutte, de goedlachse nieuwe secretaris-generaal, vernomen dat de Holllander zich de laatste tijd in onmogelijke bochten aan het wringen is om de defensiebudgetten van de Navo-partners, niet in het minst de bijdragen van wie aan de staart van het peloton bengelt, fors te hoogte in te jagen? 
Trump zal natuurlijk willen weten of hij moet wakker liggen van het standpunt van België, het op één na zwakste broertje van de Navo-klas, vermoedt Claes. 
'Vertel mij eens, Willy, ik mag toch Willy zeggen? Leg mij eens uit of uw land, dat al een tijd ondermaats bijdraagt aan de Navo, zijn fiat zal geven aan de nieuwe norm (nvdr: deze zou 5% moeten bedragen van het BNP). Is dat nu al afgeklopt in jullie regering?'
'Ik zou daar maar niet van wakker liggen, Donald, ik mag toch Donald zeggen?', gniffelt Willy, die zich op vertrouwd terrein voelt, 'ge moet weten dat ge onze nieuwe defensieminister straks wel eens tot een van uw grootste fans zou kunnen rekenen.'
'Heeft die vriend ook een naam?'
'Wel, vergis u niet. Het is niet Tom Van Grieken (nvdr: de voorzitter van de Vlaams-nationalisten had een persoonlijke uitnodiging ontvangen voor de inauguratie), maar Francken..., Theo Francken. Hij is, ik hoef dat niet te verhelen,  gek op jullie F-35's. Wacht, ik zoek even zijn nummer op, dan kunt ge hem zelf vragen wat ze in Arizona hebben beslist.'
'Arizona? Wat heeft die Francken in Arizona te zoeken, zeg!'
Waarop Claes zich genoopt voelt de Amerikaan bij te praten over sommige politieke gewoonten in het land der Belgen: Arizona zou hoogstens verwijzen naar de kleuren van de vlag van de gelijknamige Amerikaanse staat...  'en zo verwijst bijvoorbeeld de Vivaldicoalitie naar het magnus opus van de gelijknamige Italiaanse componist...'
'Ja ja', reageert Trump geërgerd, 'I'm not stupid, you know.'

     Weinige ogenblikken later gaat de telefoon over in een huiskamer in Lubbeek.
'Francken.'
'Dag meneer Francken. Het is Donald hier, Trump... Ik heb uw nummer gekregen van Willy Claes, ge weet wel.'
Theo Francken grijnst en denkt: Yes, I'm in!
'Wel, Theo, ik mag toch Theo zeggen? Ik vernam dat gij een grote fan zijt van onze F-35's, een magnifiek toestel by the way, waar ik persoonlijk bijzonder trots op ben.'
'Natuurlijk, Donald, vanzelfsprekend, een prachtige machine! Ik wil niet onbescheiden zijn, maar ik heb er persoonlijk voor gezorgd dat ons budget voor defensie fors wordt opgetrokken, zodat we straks niet meer de slechtste leerling van de klas zijn, meer zelfs, ik heb the figures op de bestelbon voor die toestellen nog wat naar boven aangepast. Ge moogt dus gerust zijn, Kleine Brogel is straks veiliger dan ooit.'
Kleine wat?', onderbreekt Donald de loslippige Lubbekenaar, die zonet onbesuisd alludeerde op in Belgisch Limburg opgeslagen Amerikaanse kernwapens. Al is die stationering aldaar sedert mensenheugenis een publiek geheim, een beetje defensieminister dient hierover tot in eeuwigheid de lippen stijf op elkaar te houden.
Wat een blunder, beseft Theo, die zich probeert te herpakken: 'Het is Brogel... Kleine Brogel, meneer de president.'
'Any way', gromt Donald.
Wat hij nu zinnens is te doen met het kernwapenprogramma van de Ayatollah's, gewaagt de van ambitie blakende Belgische defensie-minister zich nog te vragen, maar Donald antwoordt 'What I will do? You don't know ... but I think I know ... you will see,  maybe very soon...' 
Waarop de verbinding prompt wordt verbroken.

     Theo, in het besef dat hij het vak van defensieminister nog niet helemaal onder de knie heeft, vraagt zich na het telefoongesprek vertwijfeld af hoe de Amerikaan straks tijdens zijn tweede ambtstermijn het wereldtoneel gaat bespelen en besluit deemoedig...

't Is dagge' t nie weet...'

the kiss...

the full pardon executive order
en vele andere...