(donald trump for president ... again)

     Melania heeft slecht geslapen. Wezenloos zit ze, aan haar koffie nippend, voor zich uit te staren. Haar echtgenoot die straks voor de tweede keer zal geïnaugureerd worden tot president van de United States komt in pyjama aanschuiven aan de ontbijttafel in de eethoek van het triplex penthouse met zijn 50 kamers, verspreid over drie verdiepingen in de Trump Tower, gelegen op de hoek van Fifth Avenue en 56th Street.
Ze waren gisterenavond vroeg onder de wol gekropen. Het laatste wat Donald nog had gevraagd voor hij gisteren de nachtlampjes doofde was of ze nu echt die dwaze hoed zou opzetten.
'Natuurlijk', had de toekomstige First Lady geprikkeld geriposteerd, 'zeker nu de ontwerpers zich de naad uit de broek hebben moeten werken.' Officieel heet het dat zich voor de laatste pasbeurt van het hoofddeksel een pijnlijk incident heeft voorgedaan. Het prestigieuze accessoire zou bij levering nat en geplet in de verpakking afgegeven zijn, maar over de specifieke omstandigheid is verder, ook in de media, met geen woord gerept. Amper 4 dagen hebben de heren hoedenmakers Javits en Lippes gerest om tijdig een nieuw exemplaar klaar te krijgen.
'Zoetje', probeert Donald, 'wil je nu echt dat potsierlijke hoofddeksel...'
'Zwijg', snauwt Melania haar echtgenoot toe, 'durf het niet om nog één keer dat onderwerp ter sprake te brengen. Zie maar dat ge voortmaakt, zodat we straks niet te laat aankomen in het Capitool. En nog iets: vergeet vooral niet mij te kussen wanneer gij straks de zaal binnenkomt.' Waarop Melania Knauss Trump, geboren Melanija Knavs, zich naar de badkamer rept om zich klaar te maken voor de ceremonie.

     Voor de spiegel in de badkamer van het Witte Huis staat Donald Trump, 47e president van de V.S., grimassen te trekken naar zichzelf, vol bewondering voor zijn golvend geföhnd hoofd en dubbele rij gave gebleachte tandjes. Hij mag zich fier op de borst kloppen voor zijn meer dan geslaagde rentrée naar het Witte Huis, intussen - wat vliedt de tijd toch snel - alweer een week geleden. Tot diep in de nacht heeft hij gisteren nogmaals met stijgend welbehagen de beelden herbekeken van zijn eerste werkdag in the Oval Office. Heeft hij niet heel het Huis van Afgevaardigden én het rechtsapparaat meteen duidelijk gemaakt wie het thans in zijn land voor het zeggen heeft? Niet minder dan 100 executive orders heeft hij met zijn zwierige handtekening uitgevaardigd, niet toevallig beginnend met gratieverlening voor een slordige 1500 moedige Capitoolbestormers, die voor hem hun leven riskeerden om de gestolen verkiezingen van '21 ongedaan te maken.  En heeft hij zijn voorganger niet pijnlijk geschoffeerd door de V.S. terug te trekken uit het Klimaatakkoord en de Wereldgezondheidsorganisatie.., door een nationale energiecrisis uit te roepen die trouwens alleen nog kan opgelost worden mits het verhoogd aanboren van niet-hernieuwbare brandstoffen (waaronder clean coal, jawel!) ... én niet in het minst door de opstart van het Departement van Overheids-efficiëntie (DOGE) onder leiding van zijn vriend Elon Musk?
Toch is Donald slechts matig tevreden over de toelichting die hij gaf toen de verzamelde pers hem om uitleg vroeg bij enkele van zijn jongste presidentiële decreten. Melania heeft er hem al meerdere keren op gewezen: 'Zoetje, ge moet u beter voorbereiden, ge kraamt soms onzin uit. En dat ge dan van die pennen zit uit te delen om de aandacht af te leiden, denk maar niet dat ze dat niet door hebben.' Ze heeft ergens gelijk, maar ze moet niet zo hoog van de toren blazen, want wat ze hem bij zijn entrée in de Rotunda (d.i. de koepelzaal van het Capitool) gelapt heeft... Dáárom begon ze 's morgens plots over dat niet vergeten om haar te kussen: ze wist het dat het niet zou lukken met dat vreselijk hoofddeksel! En waar waren haar ogen? Heeft iemand nog maar één ondeelbaar ogenblik haar ogen gezien tijdens zijn eedaflegging? Hij denkt het niet! Nee, dat filmpje bekijkt hij nooit meer!

     In the Oval Office gaat op de presidentiële werktafel een van de telefoons over. Het is een beveiligde lijn.
Xi Jinping? Weinig waarschijnlijk, want de Chinees láát zich liever opbellen... Kim Jong-Un, die for old times' sake de vriendschapsbanden terug wil aanhalen? Met dat communistisch dikkertje is niets onmogelijk... Macron misschien, die zich de laatste tijd president van Europa waant?
'Met Trump.'
'Goedemorgen Donald. Met Vladimir. Bel ik niet ongelegen?'
'Nee nee, integendeel. Gij vraagt u natuurlijk af waar mijn plan blijft om het wapengekletter in de Donbas en omstreken te doen ophouden. Maar ik moet het u niet uitleggen wat een president allemaal aan mijn hoofd heeft hé.' Over Groenland, Netanjahu, Europa en de NATO, de Ayatollahs... zou hij het kunnen hebben, maar beseft net op tijd dat dit allemaal gevoelig ligt bij de Rus.
'En?'
'Wel, ik geloof dat het hoogtijd is dat wij een van deze dagen eens samenzitten, wij onder ons twee, zonder al die pottenkijkers.'
'Welke pottenkijkers, Donald?  Bedoelt gij Zelensky, Ursula van der Leyen...?'
'Wie anders! Zie, we zitten al direct weer op één lijn', teemt Trump en alhoewel het geen video call is trekt hij toch maar, gewoontegetrouw, zijn  MAGA-klak over het geföhnde hoofd en vervolgt: 'Kijk Vladimir, het is simpel. Van mij moogt gij al die bezette Oblasten, hoeveel waren het er ook al weer, vier, vijf, never mind... ge moogt ze allemaal houden. Het enige dat ik in ruil wil is wat ginder onder de grond zit: lithium, grafiet, kobalt... Want ge begrijpt, als ik mijn nek voor u uitsteek moet ik er ook wat aan overhouden hé.'
'Ja maar, gij gaat dan toch eerst dat koppig Oekraïnerke moeten overtuigen. Hoe denkt gij dat voor elkaar te krijgen?'
'Read my lips, het zal zó gefikst zijn! Ik maak hem wel wijs dat het een geweldige Win Win is voor alle partijen. Trouwens, die Oblasten in het Oosten, daar is toch alles kapot geschoten. Gij kent werkelijk geen maat, gij.'
'Ja ja, wrijf het er nog maar eens in. Maar euh, over iets anders gesproken, ik zag op Facebook een filmpje passeren waarop de kersverse Duitse Bondskanselier bij u op bezoek zou zijn geweest. Dat was toch fake hé', grinnikt Vladimir.
'Bijlange niet gij, ge moogt het gerust weten: die Duitse bonenstaak wou mij de levieten komen lezen, waarom het allemaal zo lang duurt terwijl ik toch had beloofd om na mijn inauguratie korte metten te maken met jullie wapengekletter. Ik heb hem dan maar de boutade verteld over die twee als gekken vechtende jongetjes (nvdr: Trump had de quote weer eens à la minute uit zijn mouw geschud: Sometimes you're better off letting them fight for a while and then pulling them apart. Vele maanden later, tijdens de Navo top in Den Haag, zou de nieuwe secretaris-generaal van de Navo het nodig achten om, plat op de buik, terug te komen op Trumps prietpraat over dat pulling them apart en de Amerikaan aan te spreken als de daddy  die wel zal bepalen wanneer de speeltijd voorbij is.
'Gij grapjas', meesmuilt Vladimir, die eigenlijk vooral geïnteresseerd is in de aangekondigde fors te verhogen budgetten van de Westerse defensie en wil weten of dit betekent dat Trump de Amerikaanse wapenfabrieken binnenkort weer op volle toeren gaat laten draaien. Waarop Donald, in zijn typische stijl antwoordt: 'What I will do? You don't know ... but I think I know ... you will see,  maybe very soon...'

     Donald, die over de interne keuken van de Navo niet in zijn kaarten wil laten kijken, belooft dat hij straks zal terugbellen, want er is een andere binnenkomende lijn. Een leugentje voor bestwil, want toen de Rus zonet een allusie maakte op de hernieuwde wapenwedloop schoot het Donald te binnen dat hij dringend moest bellen naar België, that shithole...
Weinige ogenblikken later gaat in een huiskamer in het overzeese Tongeren de telefoon over. De heer Claes, gewezen secretaris-generaal bij de Navo, is net terug van zijn ochtendwandeling met Vladimir, zijn stratier' (zie ...........)
'Met Willy.'
'Ben ik ten huize Claes?'
'Jawel, met wie heb ik de eer?'
'Het is Donald hier, Trump...Ik stoor toch niet?'
In een ondeelbaar ogenblik waant Claes zich terug in de Navo-headquarters in Evere. Zeg dat het niet waar is, gaat het door zijn hoofd. Zie, ze hebben mij nog allemaal nodig: Poetin, Trump... Straks krijg ik nog telefoon uit China...
'Of gij stoort? Maar mijne lieve man, bijlange niet! Zeg het eens', reageert Claes overmoedig.
'Ik weet niet of ik u ooit persoonlijk heb ontmoet, but it could be possible, I gess', begint Donald op kousenvoeten.
Willy voelt direct waar de klepel hangt. Heeft hij immers niet uit de entourage van Rutte, de nieuwbakken secretaris-generaal, vernomen dat de Nederlander, op aandringen van Trump himself, op de volgende Navo-top alle Europese landen zal sommeren hun defensie-uitgaven fors op te krikken maar dat er nogal wat tegenwind te verwachten valt?'
'Vertel mij eens, Willy, ik mag toch Willy zeggen? Leg mij eens uit of uw land, dat al een tijd aan de staart van het peloton hangt, zal bereid zijn om de nieuwe norm te halen. Is dat al afgesproken in de regering?'
'Ik zou daar maar niet van wakker liggen, Donald, ik mag toch Donald zeggen?  Ge moet weten dat onze nieuwe defensieminister wel eens een van uw beste vrienden zou kunnen worden', snoeft Claes.
'Heeft die vriend ook een naam?'
'Wel, vergis u niet. Het is niet Tom Van Grieken (nvdr: de voorzitter van de Vlaams-nationalisten had een persoonlijke uitnodiging ontvangen voor de inauguratie), maar Francken..., Theo Francken. Hij is gek op jullie F-35's. Wacht, ik zoek even zijn nummer op, dan kunt ge hem zelf vragen wat ze in Arizona hebben beslist.'
'Arizona? Waar moeit die Francken zich mee, zeg!'
Waarop Claes zich genoopt voelt de Amerikaan enige uitleg te verschaffen over sommige politieke gewoonten in het land der Belgen: Arizona zou hoogstens verwijzen naar de kleuren van de vlag van de gelijknamige Amerikaanse staat...  en 'zo verwijst bijvoorbeeld de Vivaldicoalitie naar het magnus opus van de gelijknamige Italiaanse componist...'
'Ja ja', reageert Trump geërgerd, 'ik heb het al lang begrepen.'

     Weinige ogenblikken later gaat de telefoon over in een huiskamer in Lubbeek.'
'Francken.'
'Dag meneer Francken. Het is Donald hier, Trump... Ik heb uw nummer gekregen van Willy Claes, ge weet wel.'
Theo Francken grijnst en denkt: 'Yes, I'm in!'
'Wel, Theo, ik mag toch Theo zeggen? Ik vernam dat gij een grote fan zijt van onze F-35's, een magnifiek toestel by the way, waar ik persoonlijk bijzonder trots op ben.'
'Natuurlijk, Donald, vanzelfsprekend, een prachtig toestel! Ik wil niet onbescheiden zijn, maar ik heb er persoonlijk voor gezorgd dat ons budget voor defensie fors wordt opgetrokken, zodat we straks niet meer de slechtste leerling van de klas zijn, meer zelfs, ik heb de figures op de bestelbon voor die toestellen nog wat naar boven aangepast. Ge moogt dus gerust zijn, Kleine Brogel is straks veiliger dan ooit.'
'Dat hoor ik graag', onderbreekt Donald de loslippige Lubbekenaar, die zonet onbesuisd - van een niet futiele beginnersfout gesproken  - alludeerde op de in Belgisch Limburg opgeslagen Amerikaanse kernwapens.
Wat hij nu zinnens is te doen met het kernwapenprogramma van de Ayatollah's, gewaagt de van ambitie blakende Belgische defensie-minister zich nog te vragen, maar Donald antwoordt 'What I will do? You don't know ... but I think I know ... you will see,  maybe very soon...' 

     Theo, in het besef dat hij het vak van defensieminister nog niet helemaal onder de knie heeft, vraagt zich na het telefoongesprek vertwijfeld af hoe de Amerikaanse president straks tijdens zijn tweede ambtstermijn het wereldtoneel gaat bespelen en besluit deemoedig...

't Is dagge' t nie weet...'

the kiss...

the full pardon executive order and many others